شب از مهتاب سر میره

هزار باز گفتم 

هر دوره و خاطره ای آهنگ خودشو داره  

اون دریاچه تو جاده ی آشنای تو

اون تک درخته که دامنش توی آب بود

آب از خوشگلی به سبز می زد

دو تا سنگ پرت کردیم تو آب

سنگ تو توی آب گفت قلپی

اما سنگ من اصلا به آب نرسید

یادمه صدای داریوشو

شب از مهتاب سر میره

تمام ماه تو آبه

شبیه عکس  یک رویاست

تو خوابیدی جهان خوابه 

زمین دور 

تو میگرده زمان دست تو افتاده

تماشا کن سکوت تو عجب عمقی به شب داده

تو خواب انگار طرحی از

گل و مهتاب و لبخندی

شب از جایی شروع میشه که تو چشماتو میبندی.