- راه هایی که بر زمین میکشیم، تراشی ست بر زمین.

و ما راه های دیگر در خود داریم.

راهی از اندوه.

راهی از شادمانی.

 راهی از دوست داشتن.

راهی از اندیشیدن.

راهی از رستن.

و گاه، راهی که انزجار ماست.

 راهی که شکست آدمی ست.

راهی که به هیچ جا نمی رود. راه بی فرجام. چونان رودی به مرداب.

اما راه نیز اعتراف انسان است به آنچه از آن می گریزد و آنچه بدان رو میکند.

راه، زندگی ست.

راه، خودِ آدمی ست.

و آدمی راهی ست هرچند کوچک، روان بر صفحه بی کران هستی. گاه بی فرجام، گاه نیک فرجام !.

جاده ها- عباس کیارستمی